“Een training, hoe goed ook, heeft geen zin als je er niet direct erna iets mee doet.” Dat zeg ik altijd als ik afspraken maak met een klant voor een nieuwe training. En dat zeg ik niet voor niets. Ik heb zelf ervaren, na de talloze trainingen die ik zelf heb gevolgd, dat, als ik niet direct iets met de geleerde stof deed, ik er na verloop van tijd niets meer van wist en er dus niets meer mee kon.

Nadat ik een training of begeleiding heb gegeven vraag ik altijd wat er volgens mijn klant goed was en wat er beter zou kunnen. Dat hoort zo, weet ik, maar ik doe het ook omdat ik wil verbeteren. Ik wil zo goed mogelijk werk leveren. Dat zit ook diep in mij verankerd, dat streven naar perfectie. Waarschijnlijk is dat de reden dat ik het toch ook moeilijk vind om negatieve feedback te ontvangen, ook al wordt het op een positieve manier ‘verbeterpunt’ genoemd.

Er ligt een forse druk op de schouders van leidinggevenden in de zorg, niet in de laatste plaats omdat we met grote personeelstekorten kampen. Ik zie dat zorgorganisaties personeel bij elkaar wegkopen. Dat betekent dat we niet alleen te weinig personeel hebben, maar ook dat we voortdurend bezig zijn met inwerken. Dat vraagt wat van de leiding: regelen dat het werk gebeurt en medewerkers ondersteunen zodat zij goede kwaliteit van zorg kunnen bieden.
Je kunt alleen goede kwaliteit van zorg bieden als je het werk slim aanpakt, eenvoud in je kwaliteit!

Het aantal afvinklijstjes in de Nederlandse zorg is schrikbarend. 40 tot 50% van de werktijd van een zorgprofessional schijnt verspild te worden aan bureaucratie. En waarom? Dat je ook goede zorg kan leveren zonder een overmaat aan checklists laten ze in Denemarken zien, daar kunnen we een voorbeeld aan nemen.
En dat het nog veel en veel erger kan dan bij ons ervaren ze in de Verenigde Staten. Met checklists op alle onderdelen proberen ze te voorkomen dat patiënten bij een negatieve ervaring naar de rechter stappen om een schadevergoeding van de zorgorganisatie los te krijgen. Waarop er weer meer checklists worden ingevoerd, een vicieuze cirkel dus. En daar willen wij niet naartoe.

Drie kippen hebben we nog. Een hoogbejaarde hen en twee hennen in de menopauze.
Dat betekent dat we geen eieren meer hebben uit eigen kip. En… geen lekkerder eieren dan die! Dan zou je zeggen: ”Simpel! Dan schaf je toch nieuwe kippen aan!”. Maar zo simpel liggen de zaken nu eenmaal niet. Want kippen houden kost nogal wat. Tijd en geld.

Ze hebben het flink voor de kiezen gekregen in het mooie Groningen. Heb je tientallen jaren de rest van Nederland verrijkt door aardgas te leveren, zit je nu met de gebakken peren in de vorm van aardbevingsschade. En hoe gaat het dan? In plaats van dat de getroffen burgers direct worden geholpen moeten er eerst plannen gemaakt worden, alle partijen moeten daar nog een plasje over doen, consensus moet gezocht worden, wijzigingen aangebracht, nieuwe bevindingen in verwerkt, dus weer een nieuwe aanpak. En zo wachten de getroffen bewoners al jaren op hulp, waarmee hun woningen bewoonbaar kunnen blijven of weer bewoonbaar kunnen worden.

Ik voelde me een enorme stuntel.
Ik wilde een blikje fris en had keurig de instructies gevolgd op het display van de frisdrankenautomaat. Rode lettertjes die rechts in beeld kwamen en links weer snel verdwenen. Netjes gedaan wat ik moest doen en contactloos met mijn betaalpas betaald. Dacht ik. Geen effect. Meerdere pogingen heb ik gewaagd, zonder resultaat. Vervolgens heb ik munten uit verschillende vakjes en portemonnees verzameld en in de gleuf gestopt. Instructies gevolgd. Niets. Wat voelde ik me dom! Toen maar op goed geluk iets gedaan, ja dat werkte!

Wie kent het niet? Er moet iets gedaan worden, maar eerst wil je nog even dit…. En toch nog even de sociale media checken…. En nog maar even een bakkie koffie... O, er komt een mail binnen….Totdat je bijna te laat bent en je gierend van de adrenaline, onder zware stress, je taak net op tijd klaar hebt of zelfs te laat bent. Dit nu wordt uitstelgedrag genoemd, of in het Engels: procrastination.