Ik leid aan een vreemde ziekte: beroepsdeformatie.

Vandaag werd die ziekte manifest en ik was nog niet eens aan het werk. Nou ja, toch wel werk, maar andersoortig… Vandaag heb ik een uurtje in de tuin gewerkt. Om 6 uur opgestaan, zodat ik, vóór ik mij op Eenvoud in Kwaliteit stort, ook een stukje van de tuin heb schoongemaakt (cq aan lichaamsbeweging heb gedaan).

Sinds kort ben ik me ervan bewust dat ik me makkelijk met problemen van een ander laat opzadelen. Daar kwam ik pas achter toe mijn lieve broer me zei: “Je laat je weer een aap op je schouder zetten!” Dat naar aanleiding van mijn klaagzang dat ik alweer iets voor onze moeder moest regelen. Wát ik moest regelen was ook nog eens volstrekt onduidelijk, omdat mijn moeder goed beschouwd niet wist wat ze wilde.

Ik zat weer eens in de kappersstoel en verbaasde me. Hoe mijn kapper elke keer op zoek ging naar een bepaald haarproduct voor krulhaar, dat hij nodig had om mijn haar in de goede vorm te boetseren. Ik bedacht me dat dit in de meer dan 10 jaar dat ik bij kapper Paul kom, altijd het geval is. Zoeken naar het product. Ligt het daar? Nee. Daar? Nee, nog een rondje, nee en uiteindelijk daar is het dan…
Wat een verspilling!

Heerlijk vind ik dat: wandelen door de bossen, de polders, de natuur. Daar hoef je niet ver voor te reizen. Je loopt je neus maar achterna om in een mooi gebied terecht te komen.
Afgelopen periode heb ik veel door bossen en heide gestruind. Het was erg vochtig, overal stond water. En, omdat mensen nu eenmaal niet graag natte voeten krijgen, waren er veel parallelpaadjes ontstaan: de zogenaamde olifantenpaadjes.